.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Μερικές σκέψεις, λίγο πριν την ανάσταση ...

Η πατρίδα μας υποθηκεύεται όλο και περισσότερο.

Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα κατακρεουργούνται κάθε χρόνο, όχι από κάποιον άσπλαχνο δυνάστη ή εισβολέα αλλά από τις ίδιες τους τις μητέρες με τις εκτρώσεις.

Άθεοι, ομοφυλόφιλοι και απάτριδες παρελαύνουν "περήφανοι" στην Ελλάδα.

Όλο και περισσότερα ισλαμικά μπουλούκια πλημμυρίζουν την πατρίδα μας .. χωρίς ΚΑΝΕΝΑΣ να αντιδράει (κάτι απειροελάχιστες φωνές, όπως τότε, το 1453, με τους Ανθενωτικούς .. που μάταια προσπαθούσαν να ξυπνήσουν συνειδήσεις)

Το χειρότερο όλων, η προδοσία της Ορθόδοξης πίστης μας δεν έχει προηγούμενο: από τον περασμένο Ιούνιο (2016) η Ορθόδοξη εκκλησία αποδέχθηκε την αίρεση επίσημα. 
Είμαστε αιρετικοί και με τη βούλα πλέον. Όλοι αυτοί που κυκλοφορούν με δεσποτικές μήτρες και ποιμαντορικές ράβδους, σιώπησαν.
Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε πλέον;
Για να έρθει η Ανάσταση, πρέπει να διαβούμε τον Γολγοθά, αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις (μόλις καμιά 10αριά ιερωμένοι στην Ελλάδα, μερικές δεκάδες αγιορείτες και λίγες εκατοντάδες πιστών), ακόμη και οι πιο ευλαβείς ιερωμένοι, πασχίζουν να τον αποφύγουν για να μην ρισκάρουν την σιγουριά του δημοσίου υπαλλήλου ..
Χωρίς Σταυρό, πως να 'ρθει η Ανάσταση;

Πέρα από μερικά ακόμη κιλά κρεατοφαγίας και λιχουδιών, ποια "Ανάσταση" περιμένουμε; σε ποια "Ανάσταση" ελπίζουμε; 
Να φροντίζει ο Θεός να μην χάσουμε τον ευδαιμονικό μας "παράδεισο";
Συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαν προ Χριστού: «φάγωμεν καί πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν»..